De mens wikt,
de deputy director beschikt


De mens wikt, de deputy director beschikt. Ik zit nu voor de tweede keer tegenover de man die het laatste woord heeft over de uitgifte van boottickets naar de Andaman Eilanden. Dit keer ben ik gekomen om het kaartje op te halen. Ik heb het warm van de spanning, al is het ijskoud in deze enige kamer met air conditioning van het schamele, veel te kleine kantoor van de scheepvaartmaatschappij. De heer Jagdish Narayan Rao weet hoe hij de spanning kan doen oplopen. Daar gaat nog een keer de telefoon, daar komt nóg een onderdanige dienaar binnen en fluistert hem eerbiedig iets in het oor. 'Please go', zegt hij tegen een andere medewerker die het helemaal verkeerd heeft gedaaan. Hij loopt nog net niet achterwaarts naar de deur, want dat zou je verwachten bij deze Godfather in Chennai (voorheen Madras). En daar gaat z'n mobieltje nog een keer.

Audiëntie
Vijf dagen eerder had ik de deputy director voor het eerst ontmoet. De medewerkers van zijn kantoor wilden mij geen ticket verkopen. Alles was vol, het is vakantietijd voor de Indiërs en de kaartjes zijn voorbestemd voor de locals. Na veel vijven en zessen en een beetje boos worden -ik was namelijk speciaal naar Chennai gekomen om een ticket te kopen en had mijn programma afgestemd op een bezoek aan de Andamans- kreeg ik audiëntie, samen met een Duitse toeriste. Voorzichtig gingen we zitten in de zachtste stoelen in India tot dan toe en we vielen stil. Vanaf het eerste moment was het duidelijk dat de heer Rao geen tegenspraak duldde. Pas als we een vliegticket ván de Andamans naar het vasteland hadden gekocht en we de speciale permit voor de Andamans van de Indiase overheid hadden, pas dan kon hij ons een bootticket náár de eilanden verkopen, zo deelde hij mee. Om zijn belofte te boekstaven schreef hij ons beider namen op in een schoolschriftje. In groene inkt, maar dat had verder geen betekenis geloof ik.

Vlekkeloos
Waanzin natuurlijk, om eerst een ticket terug te moeten kopen voordat je weet dat je er überhaupt kunt komen. Maar door de lokale vakantietijd waren er geen boottickets terug meer over en, zo bleek dezelfde dag nog, ook bijna geen vliegtickets. De permit die je voor de Andamans krijgt is maximaal 30 dagen geldig. Het is kennelijk de heer Rao's verantwoordelijkheid dat toeristen die termijn niet noodgedwongen moeten overschrijden wegens gebrek aan vervoer naar het vasteland. Het reisbureau wist uiteindelijk voor veel geld een business-classticket





voor mij te bemachtigen, niet naar Calcutta, maar weer naar Chennai helaas. Het was zaterdag en de boot zou donderdag vertrekken. Het leek mij het beste meteen maandagmorgen een permit aan te vragen. Afgezien van de gebruikelijke wachttijden verliep dat vlekkeloos, al kreeg ik hem niet meteen mee, maar moest ik dinsdag terugkomen.

Ontsnappen
Woensdag ophalen was ook goed, dus kon ik twee dagen ontsnappen uit de drukte en smog van Chennai (6 miljoen inwoners) in Mamallapuram, een aangenaam toeristisch dorp 50 kilometer zuidelijker. Op dinsdag voor de zekerheid nog gebeld met Rao (ik had zijn mobiele nummer!), gezegd dat ik het vliegticket had en ik woensdag de permit zou ophalen. Daarna zou ik meteen naar hem toe komen. Het schikte om vijf uur, zo zei hij. Ik was er al om vier uur. Maar, zo maakte hij duidelijk, ik had al in de ochtend moeten komen. Hij was de vorge dag 'tot vijf uur op kantoor', dat was wat hij had gezegd. Ik was meteen bang dat mijn plaats vergeven was, maar durfde dat niet te vragen. Misschien was dat een belediging; hij had mij immers een kaartje beloofd?

Promised
Ik voelde mij warmer worden naarmate er meer passagierslijsten op tafel kwamen -alle zonder blanco hokjes- er meer telefoons op het bureau van Rao gingen rinkelen en steeds meer gedienstige medewerkers Rao om advies kwamen vragen. Ik had tevoren nog een lijstje met bespreekpunten gemaakt, met bijvoorbeeld het verzoek om leuke mensen in de zespersoons hut. Maar ik voelde al snel aan dat dat een luxevraag was. Uiteindelijk ging de kogel door de kerk. Rao mompelde iets van 'I have promised and I cannot go back now' en hij vond een plek in hut 352. Of er werkelijk plek was of dat er iemand anders uitgekukeld werd, kon ik zo snel niet zien. Dat bleek pas aan boord. Een andere jongen had ook een ticket voor 352, bed 4. Maar voor hem werd een ander bed gevonden. Door Rao, want die zat plotseling achter het informatieloket van het schip. Hij is overal.

Naschrift
Een van mijn hutgenoten, een 'eilander', blijkt een neefje van Rao, die naar eigen zeggen gewoon in de rij heeft moeten staan voor zijn kaartje. Rao is een goed man, zegt hij over zijn oom, met hart voor de eilandbewoners. De vorige deputy director liet alles versloffen, dus het is maar goed dat hij er nu zit, al was de baan oorsponkelijk bedoeld voor een vriend van zijn vader. Maar die wilde niet naar het vasteland. Van de Duitse toeriste kreeg ik later nog een mailtje waarin ze zich beklaagde over de complexe procedures en hoge kosten van bezoek aan de Andamans. Het was haar niet gelukt een vliegticket te bemachtigen. En dat terwijl ze haar permit al had weten te regelen bij de Indiase ambassade in Thailand.